Hiç sahip olmadığı birini özleyebilir mi insan. Hem de bu kadar. Sanki her şeyi tek tek yaşamış ama aynı zamanda hiçbirini gerçekten yaşamamış, sahip olamamış gibi. 
Sanki o dudakların tadına bakmış ve sonra kopamamış gibi. Gerçekten öpmüş gibi. Özleyebilir mi insan o hiç sahip olmadığı dudakları, hiç öpmediği... Tutamadığı o elleri. Sarılamadığı, içine çekemediği. Bir sene önce yazdığı, onunla yapmak istediği şeyleri sanki gerçekten yapmış da vazgeçemezmiş gibi.


Özlüyorum o hiç duymadığım kokusunu, hiç tadına bakmadığım dudakları, tutmadığım elleri..
Sanki ona gerçekten sahip olmuşum, onunla yaşamışım gibi.