O kadar salağım ki. Hemen umutlanıyorum hayal kuruyorum sanki her şey olcakmış gibi. Sahip olcakmışım gibi.
Bir yazı beni ümitlendiriyor. Ama aslında kim oldugumu bile bilmiyor. Bu kadar aptalım ben aslında. Ama hayallerim beni bırakmıyor. Yaşamak istediklerim, sahip olamadıklarım bu hayatta. O yıkıyor ben yenisini kuruyorum sonra o tekrar yıkıyor sonra ben yenisini.... Ama bir cümle bir anda hepsini değiştiriyor. Hapsediyor seni bi yıl o kasvetli karanlık kafese. Hayallerin var ama sadece bi de umutların. Hiçbir zaman gerçekleştiremeyeceğin şeylerin. Ama kuruyorsun yine kafanda. Yine dinliyosun o şarkıları. Sanki hiç ortada bırakılmamış gibi. Sanki her şeyi değiştirebilcekmiş gibi. Yok ama öyle işte. Hiçbişi değiştermiyorlar.
 İmkansız ama en ufak bir şey olsa bile senin ayakların o kişiye bir daha gitmez artık. Kırıldın bir kere. Kim değiştirebilir ki bunu? Kim sarabilir yeniden yaralarını. Kim unutturabilir?? O yapamaz.


Ama sen yine hayalini kurmaya devam edersin. Düşünürsün olacakları.
Ne olcak ki. Hayal ettiklerim bana yakışmasın.